Dolle Mina

In 1970 zetten ‘Dolle Mina’s’ Nederland op zijn kop. Met opvallende acties in de Amsterdamse straten vestigden de jongedames de aandacht op vrouwendiscriminatie. Jonge studentes floten mannen openlijk na, bonden urinoirs dicht, deelden condooms uit, verkleedden zich als zaadcellen en verbrandden hun beha’s op straat. Met deze spraakmakende acties zetten ze hun strijd voor gelijke rechten in de verf. De feministische beweging kwam op voor gelijke rechten tussen mannen en vrouwen, voor meer crèches, een gelijk loon, het recht op abortus en ze verzetten zich tegen huiselijk geweld. Hun naam is een eerbetoon aan Wilhelmina Drucker (1847-1925). Zij was kind van een arme alleenstaande moeder en richtte later als socialistische feministe de Amsterdamse Vrije Vrouwenbeweging op. Haar doel? Het bevorderen van het maatschappelijk belang der vrouw en hare geestelijke en staatkundige ontwikkeling. De visie van de Dolle Mina’s leunde daar dicht tegenaan: Dolle Mina was een contestatiebeweging met als doel de volledige en feitelijke ontvoogding van de vrouw. Zij wilde volledige gelijkwaardigheid van man en vrouw in alle opzichten: sociaal-economisch, politiek en juridisch. Om dat doel te bereiken, wilde Dolle Mina allereerst het zelfbewustzijn van de vrouw als mens ontwikkelen en een mentaliteitsverandering doen plaatsvinden, die de huidige relatie man-vrouw, vrouw-kind en vrouw-gezin zou ontdoen van de traditionele dogma’s, ten voordele van een relatie die aan man en vrouw gelijk initiatief en verantwoordelijkheid laat en die gebaseerd is op een gelijke takenverdeling.

Enkele maanden na de start in Nederland, kreeg de actiegroep navolging in België. Eerst in Antwerpen, daarna in Gent, Brussel en Oostende. De Antwerpse Mina’s lieten zich op 4 maart 1970 voor het eerst opmerken met de slogan ‘Vrouwen hebben ook recht op longkanker’. Hiermee viseerden ze een verzekeringskantoor waar mannen wel en vrouwen niet mochten roken. Gewapend met spandoeken, flyers, pamfletten en sigaretten trokken ze de straat op. Ludieke acties met mediagenieke slogans en een ironische toon waren het handelsmerk van de Dolle Mina’s. De spraakmakende campagnes van de Belgische Mina’s konden rekenen op veel pers- belangstelling. Soms spotte de pers met de jongedames, maar even vaak konden ze op bijval rekenen. Het waren immers geen verzuurde feministes maar positieve jongedames die streden voor de rechten van de vrouw. In Franstalig België ontstonden gelijkaardige groeperingen zoals ‘Marie Mineur’ en ‘Front de Liberation des Femmes’.

Strijden, dat deden ze ook tijdens de Miss België verkiezing van 1971 in Antwerpen. Danielle Colardyn had als infiltrant deelge- nomen aan de verkiezing en was door de jury geselecteerd. Andere feministes hadden een kaartje bemachtigd voor de show en zaten stilzwijgend te wachten op hun gloriemoment. Dat kwam er toen tijdens de finale, live op televisie, de jongedame uit het rijtje schoonheden sprong met de uitroep: ‘Nee aan de uitbuiting van de vrouw!’ Dat was het signaal voor de andere feministes om op te staan uit het verbouwereerde publiek en het podium op te springen met spandoeken en flyers. De gescandeerde slogan ‘Wij zijn geen vee’, staat in het collectief geheugen van België gegrift.